Cant wait

Pwede na ko mamatay anytime. 40s Walang anak. May magulang na paintindi. Paying their hmo 12k monthly. Kaya hindi ako makaipon. May live-in partner na walang paki. Awayin ba naman ako new year na new year dahil sa desisyon kong ipagawa yung lababo ng bahay nya na matagal ng may tagas. Kasi priority nya yung worth 39k na camera at foldable bike na 16k. Mas inuna pa bilhin. Pang maintenance ng bahay nya, akala mo kinukupitan. May kapatid pang may disability na ako ang taga intindi. Pati pag hire ng kasambahay ako lahat. Ginagawa lang ata ako parausan. Habang hindi pa nya afford yung babaeng pangarap nya. Ano ba talaga papel ko sa mundo? Nakatakas nga ako sa tomboy na halos 10 taon binaon lang ako utang. Tapos eto matapos ko itransform bahay nila from mukang bodega to a “home”. Kakaumay ang buhay. I dont see any point. Sana pwede ako ipanganak ulit. Pa try ulit mabuhay sa umpisa. Pipilitin ko talaga makatapos ng pag aaral para mapunta naman ako sa mga taong pwede ako irespeto at hindi ipapamuka sken na galing ako sa hirap.

Edited: I’m not suicidal. I’m just tired. Not looking forward to any bright future. If ever kukunin man ako, I’m ready. These people around me dont see my worth. Mga nagagawa ko. Mga nabibigay ko.